de vlucht

Ondertussen ben ik al weer een tijdje thuis en me verder aan het voorbereiden op mijn grote oversteek. Doch wil ik hier nog een kort vrslagje opzetten van mijn laatste vakantie in de States.

28 februari was het zo ver, hup, het vliegtuig op naar mijn toekomstige thuis.

De eerste vlucht van Zaventem naar Chicago is zonder enig probleem gegaan, zelfs me 2 gitaren bij me. Mijn geheime bruine enveloppe om te immigreren moet ik wel even aan de incheck balie tonen om zeker te zijn dat ik hem bij heb en mijn gegevens juist zijn. Daar ik niet kan slapen in een vliegtuig heb ik zowat elke film gezien de ze vertoonde op de vlieger. Resultaat, iedereen sliep en ik had de slappe lach met Happy Feet 2.

In Chicago aangekomen stond ik er trots met mijn bruine enveloppe aan te schuiven bij de douane in de rij voor citizens. (die rij ging even snel als de andere rij hoor...). Na de enveloppe te geven en zoals gewoonlijk vingerafdrukken te laten nemen mocht ik mijn bagage gaan halen en naar de immigratie gaan. Help, daar is veeeel volk en ik krijg geen voorrang, ook al moet ik nog andere vluchten nemen. Na veel geduld te hebben en veel mensen gezien te hebben die niet door mochten en toch nog moesten blijven wachten voor weet ik wat werd mijn naam geroepen. Ik moet zeggen, hilarisch hoe ze mijn achternaam uitspreken. Ik heb gewoon vingerafdrukken in inkt moeten laten nemen en ergens mijn handtekening moeten zetten, dat was het... (waarom er tot niemand was doorgelaten is mij een vraag, het was niet echt moeilijk...). ik heb gewoon zitten wachten voor een kleine 2 uur, niet meer. Vreselijk saai en frustrerend, het begon er naar uit te zien dat ik mijn vluchten zou missen.

Dan lopen met mijn bagage door de scanner die er voor immigranten gewoon naast is. Door de deur mocht ik nog net mijn bagage afgeven voor de volgende vlucht naar Denver. Yess, ze moeten nu dus op mij wachten, ik heb mijn vlucht toch nog gehaald!! Wel krijg ik de raad om te lopen of ik mis de vlucht toch nog

Daar begint mijn loopwedstrijd door de luchthaven, snel nog door security waar een vriendelijke beambte mijn gitaar ziet en me begint te vragen welke gitaar het is, niet de meest geschikte moment moet ik zeggen om gezellig een praatje te doen als ik stress heb om mijn vlucht te halen. al een geluk hebben ze het door en houden ze zelfs mijn gitaar en rugzak klaar zodat ik in mijn spurt naar de gate die gewoon kan aannemen en verder lopen. Zeer vriendelijke mensen in Chicago. Ze wijzen nog snel naar waar ik moet lopen en daar ga ik dan (nog op mijn sokken zelfs). Tegen dat ik eindelijk aan de gate kom stonden ze me al op te wachten. Oef, ik zit erop!! vlak achter me doen ze de deur toe, weg zijn we!!! ..... alle.... dacht ik....

We vertrekken, en we gaan opstijgen...... nee toch niet, we staan plots stil. (O neeeee, moet ik me daarvoor zo haasten?)

het probleem: de motor werkt niet, ze proberen het te herstellen, we staan nu dus ergens te velde op de luchthaven. Na meer dan 30 min horen we terug de kapitein, hij gaat de helpdesk bellen. Na nog eens meer dan 30 minuten de kapitein terug, we moeten terug naar de gate er komen mecaniekers kijken. We moeten blijven zitten. En na nog maar eens + 30 min mogen we afstappen, het vliegtuig is niet gemaakt om in die koude te vliegen, de motor is kapot.

Daar begint onze miserie....

Na een dik 2 uur in een rij te staan wachten horen we het verdict, we zullen nog in Denver geraken, maar daar zitten we vast. Ik wordt alleen op een vliegtuig naar Denver gezet, mijn reisgenoten samen op een ander. Waarom we niet samen reizen is een groot raadsel daar er in beide vliegtuigen plek genoeg is. De crew van mijn vliegtuig zijn dezelfde als van het afgelaste vliegtuig, ze kennen mij en mijn gitaren al.

In Denver aangekomen ligt mijn bon voor eten en hotel klaar, nu nog de rest zien terug te vinden. Volgens United vliegen ze niet met United naar Denver. Vreemd want een klein uur later staan ze er.

Elkaar terug gevonden en gegeten nemen we de taxi naar ons hotel. Een mega deluxe hotel, enkel ver van de vlieghaven. Ik ben stikkapot en kan niets slapen.

De volgende ochtend staan we weer in Denver. Nog steeds met 2 gitaren reizend.

Voor het opnieuw spannend te maken, het vliegtuig dat we naar Idaho Falls moeten nemen is geannuleerd. Het is kapot…. De wet van Murphy….

Na alweer een paar uur te wachten hebben ze een ander vliegtuig gevonden en mogen we boarden. Ze sturen ons naar beneden in een extreem koude gang om in te stappen. Er was toch nog iets niet in orde met het vliegtuig en hebben we maar een uurtje in de gang staan wachten. Eindelijk mogen we effectief instappen!! Oei, probleem, die gitaren passen niet mee in het vliegtuig, die moeten dus maar naar de bagageruimte.

Iedereen zit lekker op zijn plaats en de kapitein laat zich horen in de speaker. (O nee, wat nu weer???) Ze moeten het vliegtuig helemaal voltanken, het is door de sneeuwstorm in Idaho Falls mogelijk dat we niet kunnen landen en verder moeten vliegen. Een sneeuwstorm kan er nog wel bij denk ik dan zo. We zitten rustig verder te keuvelen met de amerikanen dat de kapitein weer zich laat horen. We zijn nu volgetankt maar zijn nu te zwaar… we kunnen zo niet opstijgen. Grrrr……………..

De oplossing die plots werd gevonden, de bagage allemaal bij ons in het compartiment zetten, zo is het gewicht beter verdeeld. Daar komen mijn gitaren ook weer boven. Uiteindelijk kunnen we vertrekken, nu nog kunnen landen.

In het vliegtuig is het muisstil bij de landing, gaat het lukken? Yess het is gelukt! We zijn er!

De vakantie begint! (na maar 2 dagen onderweg zijn geweest)